اهدای تخمک

اهدای تخمک چیست؟

اهدای تخمک زمانی است که یک زن (اهداکننده) تخمک های خود را به زن دیگر (گیرنده) می دهد تا به گیرنده اجازه بچه دار شدن بدهد. برای اهدای تخمک، به اهداکننده باید داروهایی داده شود که باعث ایجاد چندین تخمک در یک چرخه شود. سپس با قرار دادن سوزنی که از طریق بافت های واژن به پروب اولتراسوند متصل می شود، تخمک ها از اهداکننده خارج می شوند. سپس تخمک ها به آرامی از تخمدان ها خارج می شوند (مکش می شوند). هنگامی که تخمک ها برداشته می شوند، توسط یک جنین شناس ارزیابی می شوند. سپس اسپرم از شریک مرد یا یک بانک اسپرم در اطراف هر تخمک قرار داده می شود یا به آن تزریق می شود. این فرآیند لقاح آزمایشگاهی (IVF) نامیده می شود.

گیرنده چگونه برای انتقال جنین آماده می شود؟

رحم (رحم) گیرنده باید با تحریک اهداکننده هماهنگ شود تا همزمان آماده شوند. راه های مختلفی برای رسیدن به این هدف وجود دارد. اگر زن هنوز چرخه های قاعدگی منظمی داشته باشد، اغلب از دارویی برای سرکوب تخمدان ها و چرخه قاعدگی او استفاده می شود. هنگامی که اهدا کننده دارو را برای تحریک تخمدان های خود شروع می کند، گیرنده شروع به مصرف استروژن برای توسعه پوشش داخلی رحم خود می کند. در حوالی زمان بازیابی تخمک، گیرنده شروع به مصرف پروژسترون می کند تا امکان لانه گزینی جنین (تخمک بارور شده) فراهم شود. جنین (ها) سه تا پنج روز پس از لقاح به رحم گیرنده منتقل می شود. هورمون ها تا زمان تست بارداری و سپس در صورت مثبت بودن تست در اوایل سه ماهه اول بارداری ادامه می یابد.

چه کسی باید از اهداکننده تخمک استفاده کند؟

اهدای تخمک برای زنی که مایل به بچه دار شدن است اما نمی تواند با تخمک خود باردار شود استفاده می شود. این ممکن است به این دلیل باشد که او بدون تخمدان به دنیا آمده است، در دوران یائسگی است، در گذشته به تحریک هورمونی تخمدان‌هایش پاسخ کافی نمی‌دهد، یا با تلاش‌های قبلی IVF کیفیت تخمک یا جنین ضعیفی داشته است. زنان همچنین در صورت ابتلا به بیماری ژنتیکی که نمی خواهند به فرزندان خود منتقل کنند، ممکن است از اهداکننده استفاده کنند.

چه کسی می تواند اهدا کننده تخمک شود؟

اهداکنندگان تخمک زنانی هستند که معمولاً بین 21 تا 34 سال سن دارند و مایلند تخمک های خود را در اختیار گیرنده قرار دهند. آنها ممکن است ناشناس (ناشناخته) یا شناخته شده برای والدین مورد نظر باشند. اهداکنندگان ناشناس از طریق برنامه‌ها یا آژانس‌های اهدای تخمک جذب می‌شوند و دریافت‌کننده آن را نمی‌شناسند. با این حال، برخی از زوج ها از طریق تبلیغات اهدا کننده را پیدا می کنند. گیرندگان باید در مورد جذب اهداکنندگان بدون استفاده از یک واسطه برای غربالگری اهداکنندگان محتاط باشند و باید به شدت به دنبال مشاوره حقوقی باشند. اهداکنندگان شناخته شده (که به آنها هدایت شده نیز گفته می شود) عموماً یکی از دوستان یا خویشاوندان نزدیک گیرنده هستند.

چه آزمایشاتی بر روی اهدا کننده انجام می شود؟

اهداکننده برای عفونت هایی مانند HIV، هپاتیت B و C، سوزاک، کلامیدیا و سیفلیس آزمایش می شود. همه اهداکنندگان باید آزمایش شوند تا مطمئن شوند که ناقل ژن فیبروز کیستیک نیستند. سایر آزمایشات ژنتیکی باید بر اساس سابقه و پیشینه قومی اهدا کننده انجام شود. برخی از برنامه ها تجزیه و تحلیل کروموزوم و آزمایش سندرم X شکننده را انجام می دهند. با این حال، این آزمایش لازم نیست. تست روان سنجی اغلب به عنوان بخشی از غربالگری سلامت روان انجام می شود.

گیرنده را چگونه باید ارزیابی کرد؟

ارزیابی گیرنده مشابه ارزیابی زوج هایی است که تحت IVF روتین قرار می گیرند. این باید شامل یک تاریخچه پزشکی جامع از هر دو طرف، از جمله گروه خونی و فاکتور Rh، و آزمایش بیماری های مقاربتی از جمله HIV، هپاتیت، سوزاک، کلامیدیا و سیفلیس باشد. زوج باید توسط یک متخصص بهداشت روان در مورد پیچیدگی تصمیم گیری برای استفاده از تخمک اهدایی مشاوره شوند.

گیرنده باید معاینه لگن و ارزیابی رحم (رحم) خود را انجام دهد. اگر او بیش از 45 سال سن دارد، باید ارزیابی دقیق تری انجام شود، از جمله ارزیابی عملکرد قلب و خطر بیماری های مرتبط با بارداری. همچنین ممکن است به او توصیه شود که به پزشک متخصص در بارداری پرخطر مراجعه کند. اسپرم شریک مرد باید تجزیه و تحلیل شود و غربالگری ژنتیکی مناسب بر اساس سابقه و پیشینه قومی او انجام شود.

احتمال اینکه چرخه تخمک اهدایی منجر به بارداری شود چقدر است؟

موفقیت اهدای تخمک به عوامل زیادی بستگی دارد، اما به سن گیرنده مربوط نمی شود. نرخ موفقیت گردآوری شده توسط مراکز کنترل بیماری برای سال 2010 نشان می دهد که میانگین نرخ تولد به ازای هر انتقال جنین 55 درصد برای همه برنامه های اهداکننده تخمک است.

آیا اهدای تخمک بی خطر است؟

بله. اهدای تخمک – زمانی که تحت نظارت دقیق یک متخصص پزشکی باشد – به طور کلی یک فرآیند بی خطر است و هیچ خطری برای سلامتی طولانی مدت ندارد. این شامل مشکلات باروری نیز می شود، به شرطی که دچار عوارض نشوید.

یک بررسی تحقیقاتی در سال 2015 نشان داد که اکثر زنان بالغ جوان حدود 400000 تخم دارند. بنابراین، گرفتن حتی تا 24 تخمک در هر چرخه اهدا برای چندین دوره، بسیاری از آنها را برای آینده باقی می گذارد

با این حال، خطرات کوتاه مدتی وجود دارد که باید در طول چرخه اهدا از آنها آگاه بود. این خطرات عبارتند از:

• بارداری. اگر در طول چرخه دارویی خود بدون کاندوم یا سایر روش های بازدارنده رابطه جنسی داشته باشید، ممکن است خطر باردار شدن را داشته باشید. دارویی که برای تهیه تخمک مصرف می کنید، باروری شما را افزایش می دهد و احتمال بارداری را افزایش می دهد.
• افزایش وزن. InVia Fertility می‌گوید در حالی که موقتی است، ممکن است در حین مصرف داروهای بازیابی تخمک، افزایش جزئی بین 3 تا 5 پوند مشاهده کنید.
• عوارض جانبی دارویی برخی از عوارض جانبی که ممکن است با داروهای تزریقی تجربه کنید عبارتند از:
  • سردرد
  • تغییرات خلق و خوی
  • نفخ
  • خستگی
• سندرم تحریک بیش از حد تخمدان (OHSS). تورم تخمدان های شما نیز امکان پذیر است. یک بررسی تحقیقاتی در سال 2013 نشان داد که اگر این عارضه نادر را تجربه کنید، ممکن است انتظار داشته باشید که حدود 3 تا 9 روز پس از تزریق ماشه ای ظاهر شود. علائم OHSS عبارتند از:
  • درد در نزدیکی تخمدان شما
  • حالت تهوع
  • درد شکم
  • اسهال
• پیچ خوردگی تخمدان. اگر تخمدان ها متورم شوند، ممکن است شروع به پیچ خوردن کنند. این به عنوان پیچ خوردگی تخمدان شناخته می شود . ممکن است درد شدیدی را تجربه کنید و برای درمان این عارضه نادر به جراحی نیاز خواهید داشت.
• عفونت ممکن است پس از بازیابی تخمک، عفونت ایجاد شود. در یک مطالعه در سال 2010 ، میزان عفونت پس از بازیابی فقط 0.4 درصد بود. اما با استفاده از آنتی بیوتیک های پیشگیرانه به صفر درصد کاهش یافت. اگر نگران عفونت هستید با پزشک صحبت کنید.